Maratończyk ze Śródmieścia
Data publikacji 31.03.2008
W Policji o jego sportowym hobby wiedzą tylko nieliczni. Nigdy na imprezie nie reprezentował naszej formacji. Jest początkującym biegaczem. Systematycznym uprawianiem biegów długodystansowych zajął się mając trzydzieści dwa lata – mowa o asp. Jarosławie Szczepaniuku, kierowniku I rewiru dzielnicowych komendy rejonowej Policji Warszawa I.
Pierwsze sukcesy
Biegi długodystansowe, jak na sportowca, zaczął uprawiać dość późno – dopiero w wieku trzydziestu dwóch lat. Jednak jego przygoda z tą dyscypliną sportu zaczęła się dużo wcześniej. W 1996 roku przebywał na kursie podstawowym w Szkole Policji w Słupsku. - Wśród kursantów był młody maratończyk, który zachęcił mnie do popołudniowych biegów w pobliskim lesie – mówi asp. Szczepaniuk. - Co drugi dzień przebiegaliśmy ponad pięć kilometrów. Ja oczywiście w wolniejszym tempie. Po ukończeniu kursu Szczapaniuk wrócił do pracy w Wołominie. Wydawałoby się, że zapomniał o takiej formie spędzania czasu wolnego. Dopiero po sześciu latach, podczas sierpniowego pobytu u rodziny w Berlinie, założył sportowe obuwie i znowu zaczął biegać. Po powrocie do kraju rozpoczął systematyczne treningi. Zaczęło mu to sprawiać przyjemność. Poza tym poprawił kondycję fizyczną. Od tego czasu, kilka razy w tygodniu wieczorem, można było go spotkać na miejskim stadionie w Wołominie. Tam właśnie, jesienią 2004 roku, spotkał Tadeusza Gołębieskiego, trenera wołomińskiego Klubu Sportowego „Huragan”, który zaprosił go do udziału w andrzejkowym biegu. Była to pierwsza impreza biegowa w której wystartował. Pomimo braku doświadczenia i odpowiedniego sprzętu udało mi się ukończyć półmaraton, przebiec dwadzieścia jeden kilometrów – opowiada aspirant.
Trochę wyrzeczeń
Największą wartość mają dla mnie medale z biegów maratońskich. Każdy dokładnie pamiętam – mówi Szczepaniuk. – Po odbyciu krótkiego biegu szybko mija zmęczenie. Po ponad czterdziestokilometrowym maratonie dochodzi się do siebie co najmniej przez trzy tygodnie. Długo odczuwa się bóle w mięśniach nóg zwłaszcza przy wchodzeniu i schodzeniu ze schodów. To spore wyzwanie dla kondycji fizycznej i psychiki. Przed startem Szczepaniuk nie denerwuje się, nocą nie ma sennych koszmarów, nie narzeka na brak apetytu. Uważa, że umie zapanować nad organizmem. Adrenalina dopiero daje znać w dniu rozpoczęcia imprezy, kiedy podchodzi do linii startu. Podczas biegowego treningu nie zakłada słuchawek, nie słucha muzyki. Twierdzi, że takie dźwięki zakłócają rytm biegu. Z jego sportowych zainteresowań niezbyt zadowolona jest Beata, żona. Udział w maratonach wymaga bowiem ciągłych wyjazdów; głównie w weekendy.
Niewiele osób ze środowiska wie, że maratończyk Jarosław Szczapaniuk jest policjantem. Także mało funkcjonariuszy kojarzy go z tym sportem. Nigdy też nie reprezentował swojej formacji na biegach ogólnopolskich czy zagranicznych. – Trzeba mieć lepsze wyniki. Jestem dopiero rozwijającym się sportowcem. Co roku poprawiam wynik – mówi skromnie. Udział w maratonach traktuje też jako sposób poznawania ciekawych ludzi oraz zdobywanie kolejnych doświadczeń sportowych. Jednak nie znajduje czasu na utrzymywanie z innymi biegaczami kontaktów towarzyskich. Zwłaszcza, że niedawno zmienił miejsce zamieszkania. – Z Wołomina przeprowadziłem się do Ząbek – opowiada. – Od razu znalazłem nowe miejsce do treningów – las niedaleko elektrowni w Kawęczynie. Do biegania zachęciłem też mojego sześcioletniego syna Michała. Wziął udział w biegu przedszkolaka.