Międzynarodowy Dzień Dziecka Zaginionego
Choć liczby zgłoszonych zaginięć z roku na rok maleją, to każde zaginięcie dziecka dla rodziców jest wielką tragedią, a dla Policji każde zgłoszenie jest sygnałem do podjęcia największego wysiłku w celu jak najszybszego odnalezienia dziecka. Od kilku lat kraje Unii Europejskiej obchodzą 25 maja jako Międzynarodowy Dzień Dziecka Zaginionego.
W 2005 r. ponad zgłoszono Policji zaginięcie ponad 800 dzieci do 13 roku życia. Biorąc pod uwagę także dzieci starsze i młodzież do 17 lat, takich zgłoszeń było ponad 4 tys. Niemal wszystkie zgłoszone jako zaginione dzieci odnajdują się w ciągu najbliższych godzin, zwłaszcza jeśli jest to faktyczne zaginięcie małego dziecka, lub w nieco dłuższym czasie (np. do kilku dni) jeżeli przyczyny zaginięcia były inne np. ucieczka nieletniego.
Choć liczby zgłoszonych zaginięć z roku na rok maleją, to każde zaginięcie dziecka dla rodziców jest wielką tragedią, a dla Policji każde zgłoszenie jest sygnałem do podjęcia największego wysiłku w celu jak najszybszego odnalezienia dziecka.
Od kilku lat kraje Unii Europejskiej obchodzą 25 maja jako Międzynarodowy Dzień Dziecka Zaginionego. W tym roku po raz trzeci – za sprawą Fundacji ITAKA – obchodzony jest także w Polsce. Na świecie symbolem pamięci o zaginionym dziecku i wyrazem solidarności z jego rodzicami jest kwiat niezapominajki.
Scenariusz zaginięcia może być bardzo różny, najczęściej dziecko nie wraca do domu o ustalonej porze. W takiej sytuacji rodzice zwykle sprawdzają miejsca które dziecko odwiedza, dzwonią do domów ich przyjaciół pytając czy może w trakcie zabawy nie straciło poczucia czasu. Zawsze jednak pojawia się pytanie co dalej? W przypadku zaginięcia, jeśli nie istnieją żadne okoliczności mogące usprawiedliwić nieobecność dziecka należy jak najszybciej powiadomić Policję. Im dziecko młodsze tym reakcja powinna być szybsza.
Zawiadomienie przyjmie dyżurny najbliższej jednostki Policji.
Udając się do jednostki Policji należy zabrać ze sobą jak najbardziej aktualne zdjęcie zaginionego dziecka. Policjant zapyta także m.in. o:
1) pełne dane personalne osoby zaginionej;
2) cechy wyglądu zewnętrznego z uwzględnieniem znaków szczególnych;
3) opis ubioru z uwzględnieniem znaków firmowych poszczególnych elementów;
4) opis przedmiotów posiadanych w czasie zaginięcia;
5) miejsce i okoliczności zaginięcia;
6) prawdopodobną przyczynę zaginięcia, w kontekście sytuacji rodzinnej, szkolnej, konfliktów, wypowiedzi, pozostawionych listów;
7) adresy osób i instytucji, do których mogła udać się osoba zaginiona;
8) rodzaj i zakres czynności poszukiwawczych podjętych dotychczas przez rodzinę, znajomych lub podmioty pozapolicyjne.
Zgodnie z przepisami wewnętrznymi Policji dziecko do lat 15, jeśli jego zaginięcie zgłoszono po raz pierwszy, należy do grupy osób, traktowanych w sytuacji zaginięcia w sposób szczególny. W takim przypadku, natychmiast po zgłoszeniu zaginięcia, organizuje się i przeprowadza penetrację terenu ostatniego miejsca pobytu zaginionego dziecka, wykorzystując w miarę potrzeb i możliwości siły i środki innych jednostek Policji, w tym środki techniczne, psy policyjne.
Policjanci przeprowadzają szczegółowe rozmowy z osobami, które jako ostatnie miały kontakt z dzieckiem. Dokonują sprawdzenia szpitali, pogotowia ratunkowego lub opiekuńczego, izb bądź domów dziecka, noclegowni, izb wytrzeźwień, zakładów prawnej izolacji albo opieki społecznej w rejonie miejsca zaginięcia lub miejsca pobytu.
Dokonywana jest także lustracja ostatniego miejsca pobytu w celu ewentualnego znalezienia, zabezpieczenia i utrwalenia śladów i dowodów mogących wskazać kierunek poszukiwań.
Wszystkie czynności poszukiwawcze prowadzone są w stałym kontakcie z rodzicami lub opiekunami dziecka i na bieżąco wykorzystywana jest każda nowa informacja o dziecku. Ale tego wszystkiego najczęściej można uniknąć. Wystarczy skorzystać z kilku rad by zminimalizować niebezpieczeństwo zaginięcia dziecka:
• Do dziesiątego roku życia dziecko nie powinno samo zostawać w domu. Trochę starsze może zostać, ale na krótko i pod warunkiem, że wie, gdzie są rodzice, zna do nich numer telefonu i potrafi zadzwonić.
• W domu, w widocznym miejscu, wisi kartka z numerami telefonów do krewnych, zaufanych sąsiadów i do policji. Dziecko wie, że może dzwonić tam zawsze, gdy czuje się w niebezpieczeństwie.
• Dziecko samo w domu wie, że kiedy ktoś puka do drzwi, nie może ich nikomu otwierać. Nie powinno zdradzać, że jest bez opieki. Lepiej powiedzieć przez drzwi, że mama śpi, a u nas w domu mamy się nie budzi. Proszę przyjść później. Podobnie, gdy dzwoni telefon: mama śpi. Jeśli dorosły ma złe intencje, może przedstawić się jako znajomy rodziców (sąsiad, wujek) i z łatwością przekonać dziecko, aby otworzyło drzwi.
• Dziecko w wózku nawet na chwilę nie zostaje bez opieki (np. przed sklepem)
• Dziecko najwcześniej jak to możliwe zna nie tylko swoje imię, ale również nazwisko. Potrafi się przedstawić. Wie, jak się nazywają jego rodzice (lub inni opiekunowie) i zna nazwę miejscowości, w której mieszka.
• Podwórko przed domem (i w mieście, i na wsi) nie jest miejscem całkowicie bezpiecznym. Jeśli to możliwe powinno być ogrodzone, a furtka zamknięta na klucz. Dzieci młodsze niż siedmioletnie bawią się na nim zawsze pod opieką dorosłych. Dorośli wiedzą, że wyglądanie przez okno raz na kilka minut nie gwarantuje dziecku bezpieczeństwa.
• Kiedy dziecko wychodzi z domu razem z rodzicami, to rodzice (a nie odwrotnie) pilnują dziecka i dbają o to, by nic mu się nie stało. W miejscach, gdzie jest dużo ludzi (np. na bazarze) rodzice powinni być szczególnie czujni i ostrożni, a w supermarkecie nie zostawiają dziecka w tzw. "przechowalni".
• W miejscach publicznych (np. restauracjach) rodzice zawsze asystują dziecku, gdy idzie do toalety.
• Dziecko może samo iść do szkoły jeśli droga nie wiedzie przez las, pola, puste odcinki szos i inne niezamieszkałe okolice. Kiedy jest zaczepiane przez obcego, który budzi jego niepokój musi od razu krzyczeć: nie znam tego pana! to nie jest mój tatuś! Dorośli, kiedy słyszą krzyk dziecka, muszą natychmiast zareagować.
• Jeżeli droga do szkoły wiedzie przez niezamieszkałe okolice, dziecko nigdy nie powinno nią iść bez opieki dorosłego. Jeśli zorganizowanie takiej opieki jest trudne, dzieci powinny chodzić do szkoły w grupie.
• Dziecko nie powinno nosić koszulki ani tornistra z wydrukowanym swoim imieniem. Kiedy obcy zwróci się do niego po imieniu, dziecko pomyśli, że to ktoś znajomy, któremu można ufać.
• Dziecko, nawet bardzo duże, pod żadnym pozorem nie powinno jeździć tzw. okazjami. Nie powinno stać samo na przystanku autobusowym.
• Jeżeli przy dziecku zatrzyma się kierowca, który pyta o drogę, dziecko staje w odległości co najmniej metra od samochodu. Udziela krótkiej odpowiedzi i odchodzi. Wie, że kiedy kierowca (lub pasażer) nagle wysiada, trzeba natychmiast uciekać.
• Dziecko wie, że nigdy i od nikogo obcego nie przyjmuje słodyczy i innych prezentów. Kiedy dostaję taką propozycję, przy najbliższej okazji mówi o tym rodzicom.
• Dziecko nie boi się mówić nie komuś dorosłemu (także znajomemu), kto dotyka je w sposób, który budzi jego zdziwienie, niepokój, zawstydzenie lub ból. Dziecko wie, że jeśli taka sytuacja wydarzyła się, to nie jest jego wina. Wie, że powinno o tym powiedzieć osobie dorosłej, do której ma największe zaufanie.
Zobacz statystyki: Zaginieni